Entrada de blog

Igual que as árbores impiden ver o bosque, o espellismo das flores cega ás poetas con alma artificial. Na literatura, como na vida, quen enreda entre pétalos xamais chega á raíz. Ben o sabía Rosalía de Castro cando sementaba Follas novas baixo a terra do máis vizoso maxín ou Lorca, que apañaba o agromo do pobo para dar a luz a oliveiras inéditas. A arte, como o amor ou a patria, só se poden construír desde a esencia nuclear e a partir de acontecementos. Tras o suceso, a intelixencia do suxeito pensante edifica as verdades que outorgan sentido a unha existencia tan lírica como auténtica.

Este maio, en vez de escribir, deixei que a primavera me cruzara cun compañeiro de viaxe esperto á vez que insomne, arraigado e voador, coma min. Independentemente xuntos permitimos que as estradas nos percorreran ata desembocarnos na periferia de Matosinhos. Plantados no Parque da Cidade, sentimos os cabalos desfreados da voz de Patti Smith, xermolando punk, rock e Gloria. Gloria!

Ao rematar o concerto, unha das rosas que rodeaban o bombo da batería acabou na miña man. Como se Coleridge me fixese dubidar entre soño e realidade, como se o Paraíso invadise o Parque que pisabamos. Sen soltar o talo cuspinlle ao solo coa mesma intensidade que o fixera a nai do punk-rock, con Lois Pereiro na cabeza e a Revolta dos Cravos peito a dentro.

Nese momento comprendín que canto máis fondo radique o intelecto, máis medrará a experiencia externa. Na dimensión literaria e vital, ceo e subsolo son directamente proporcionais.

Rosalía Fernández Rial