Entrada de blog

Cando o paraíso perdeu a condición eterna, artificial, mudamos o espazo da fe polo do pensamento; as edificacións quiméricas por principios físicos; os estupefacientes por identidade. En canto derruímos o conformismo, atopamos a presente forma de existir e recobramos o valor das variables empíricas. A cada intre desactivamos un barrote da gaiola que nos impuxemos e, dúbida mediante, volvémonos reconstruír, unha e outra vez.

Desde a autoridade que a lucidez nos outorga, cimentamos os eixes dun amor que progresa sobre a nosa evolución, en tránsito constante. Co movemento como combustible vital e a imperfección por baluarte, desafiamos os finais dos traxectos. Conscientes de que a vida habita detrás das pantallas que nos cegan e de que todos os muros conducen a un novo percorrido, cara a outras posibles verdades:

 

"O homem é aquilo que ele própio faz"...

E a mulher também.

 

 

[continuamos, pois, camarada Lealdade]