De nenas, podiamos ver a Estatua da Liberdade desde a Punta da Barca. Especialmente nos días despexados: mira, alí está o braso, pequeniño de todo... Ai si!...

Para a nosa ilusión infantil, o Atlántico era unha poza máis na que xogar e á que poder baleirarlle a auga batendo forte os pés.

Cada vez que a atopes na escaleira, vira de sentido e acelera chanzos sen control, atragoándote co afán de evitala. En canto a perdas de vista, volve activar o refrixerador que garante a conservación do teu obxectivo imperturbable. Ten por seguro que nada pode deter as decisións tomadas, inxeridas, indixestas, inxectadas.

Ou si?

Se cadra, sentar a pensar se subir ou baixar non é tan mala opción.

Ao mellor o encontro coa incerteza outorga outras saídas posibles.

Tivo que caer a derradeira folla para que se decataran de que aquel cristal non era un espello. Regaran tanto o propio reflexo que afogaran os intervalos da perspectiva. Mesmo chegaran a confluír o corpo na imaxe proxectada, anulando por completo a identidade: dúas cuspiduras nunha fiestra xamais aberta. Toda a vida buscando sen ver.